Marlies Dekkers

De lege bagageband draait onverstoorbaar rondjes. Hij controleert nog maar eens op het display of het echt de goede band is. Waarom duurt het zo lang? Is het personeelsgebrek? Storing? Na een blik op zijn horloge rekent hij uit dat zijn trein over 23 minuten vertrekt en die mag hij niet missen. Om hem heen hoort hij gemopper en gejengel, zijn voeten doen zeer en hij heeft dorst.

Zijn gedachten dwalen af naar de presentatie die hij vanavond gaat geven op het jaarlijkse symposium van de Ronde Tafel. Het thema van deze editie is verdraagzaamheid en daar heeft hij verstand van, of liever, hij is ervaringsdeskundige. Jarenlang getreiter om zijn androgyne uiterlijk geeft genoeg inspiratie voor een geloofwaardige presentatie.

De zoemer gaat en de aanvoerband begint te draaien. Eindelijk!

Mensen om hem heen kijken, net als hijzelf, verwachtingvol naar het gat waar straks de koffers uit gebraakt worden. Hij kijkt weer op zijn horloge, nog 19 minuten. Dat moet te doen zijn.

De eerste koffer die naar beneden glijdt, is die van hem. Yes! Wat een geluk. Hij pakt hem snel van de band en loopt in gestrekte draf naar de uitgang en langs de douane de aankomsthal in. Ondanks dat hij vaker op Schiphol is aangekomen, moet hij zich toch nog even oriënteren. Dan ziet hij de wegwijzers naar hal twee en begint hij die kant uit te draven. In die hal neemt hij de roltrap naar beneden om nog net op tijd in de trein naar het centrum te stappen.

De trein zit stampvol. Hij staat ingeklemd tussen de deuren en luidruchtige, dronken Portugezen. Na een tijdje begrijpt hij dat Benfica vanavond tegen Ajax speelt. Hij maakt zich klein in de hoek, teveel nare herinneringen aan luidruchtige dronken types. Gelukkig gaat hun aandacht naar een groepje Ajax supporters verderop in de trein en zien ze hem over het hoofd. Het feit dat hij maar 1 meter 60 is zal daar aan bijgedragen hebben.

Op Centraal wordt hij als vanzelf naar buiten geduwd door de half open deuren. Op het perron neemt hij even een moment om tot rust te komen, om donkere gedachten te laten verdampen, en loopt daarna naar de uitgang op weg naar het Grand Hotel aan de Prins Hendrikkade. Het is maar een paar minuten lopen.

In zijn kamer aangekomen, legt hij de koffer op het bed, pakt een flesje Whisky uit de minibar en drinkt het in één teug leeg. Dat is de fijnste, die eerste borrel. De alcohol is dan nog scherp en het maakt dat hij zich lekker voelt. Hij staat een paar minuten onbeweeglijk met zijn ogen dicht voor de open minibar en laat de scherpte wegebben. Dan pakt hij nog een flesje en drinkt dat ook leeg. Het branden is al minder. Jammer.

Hij kleedt zich uit, zet de douche aan, bekijkt de kleine flesjes die op de wastafel staan en stapt met de shampoo onder de douche. Ook al zo fijn, het warme water versterkt het gevoel dat de Whisky heeft aangewakkerd. Hij voelt zich veilig, geborgen, onzichtbaar.

Uren kan hij dit volhouden, maar die tijd heeft hij vandaag niet. Naakt stapt hij de kamer in en doet de koffer open. Hij ziet direct dat het zijn koffer niet is. Met een klap is het fijne gevoel van zo-even weg gebeukt door het besef dat zijn strakke tijdsplanning niet gehaald gaat worden. Hij realiseert zich direct dat het op zondagavond niet mogelijk is om ergens een net pak te kopen, zelfs in Amsterdam niet. En er is geen tijd om op en neer naar Schiphol te gaan. Over een uur moet hij op! Wanhopig rukt hij de kleren uit de koffer, dameskleren, ook dat nog. Er zit helemaal niets bruikbaars tussen.

Wijdbeens en met een gebogen hoofd staat hij voor de lege koffer. Om hem heen liggen jurken, blouses, naaldhakken en van die ingewikkelde lingerie van Marlies Dekkers. Verdoofd pakt hij een BH die wel wat weg heeft van een spinnenweb. Hij houdt de BH voor zich en vraagt zich af hoe je dat in godsnaam aantrekt zonder in de knoop te raken. In een opwelling draait hij zich om naar de spiegel en houdt de BH voor zich tegen zijn borst aan. Hij kijkt naar zichzelf en een nieuw gevoel begint in zijn maag. Is dat de Whisky nog? Of is het iets anders? Hij vindt het er eigenlijk wel goed uitzien. De BH lijkt zijn maat en hij trekt hem aan. Zijn ex heeft het ontelbare keren voorgedaan. Eerst de sluiting aan de voorkant vastmaken, dan de BH een halve slag draaien en tenslotte je armen erin wurmen.

Hij vindt dat het er echt goed uitziet. Tot zijn middel dan, daaronder klopt het niet. Snel trekt hij de bijpassende string aan. Wauw! Er gebeurt van alles in zijn lijf. Nieuwe gevoelens worden versterkt door nieuwe gedachtes. Gedachtes die hij lang achter een gesloten deur heeft gehouden. Gedachtes die hij nu vrij door zijn hoofd laat stromen en het bevalt hem. Alles begrijpt hij nu. Waarom zijn vrouw hem verlaten heeft. Waarom de jongens op school bang voor hem waren. En ook waarom de leraar kleinkunst hem altijd zo indringend aankeek. Glashelder ziet hij wat hij lang heeft onderdrukt en nu het hem duidelijk is, voelt hij zich goed. Vrij! Dit is wie hij is!

Hij kijkt om zich heen en pakt een turquoise jurk en lage bijpassende schoenen en trekt het aan. Het zit als gegoten. De Marlies Dekkers komt mooi door het decolleté heen. Alleen zijn haar klopt nog niet, maar met gel heeft hij dat zo veranderd. Hij kijkt naar zichzelf en laaft zich aan het beeld. Het geeft hem op een vreemde manier zelfvertrouwen. Op dat moment verandert Harold in Henrietta en  neemt zij het besluit om de wereld deze nieuwe vrouw te laten zien. Zij gaat het uitgaansleven in, dat congres kan de tering krijgen.

De portier van het hotel kijkt haar verbaasd aan. Jezus! Is die nog steeds niks gewend? Hij werkt toch zeker in Amsterdam. Zij negeert hem en loopt naar buiten, slaat rechtsaf en gaat op weg naar de The Queen’s Head. Met elke stap die zij zet wordt de opwinding naar een nieuwe toekomst groter.